Sembang Petang: KENAPA EJAAN JAWI-RUMI TIDAK BOLEH DISERAGAM?

TERJAGA dari lena selepas solat Zohor tadi, saya teringat seorang pendakwah bebas yang menasihatkan jemaah yang menyertai majlis ilmunya supaya berhati-hati dengan sebuatan bahasa Arab (bahasa Al-Quran) yang ditulis dalam ejaan rumi kerana jika tersilap ia bukan saja boleh mengelirukan, malah ia boleh memberi makna yang berbeza.
Menurut pendakwah berkenaan, Dr Abdullah Yasin, contoh yang yang mudah, perkataan “dhalalah” dalam bahasa Arab bermakna “sesat” tetapi ia memberi makna yang jauh berbeza jika dieja dengan tulisan rumi moden iaitu “dalalah” yang membawa makna “petunjuk” atau “dalil” dalam bahasa Melayu.
Isu itu berbangkit apabila Dr Abdullah dalam ceramahnya menyampaikan tajuk mengenai iradah kawniyyah (kehendak kejadian) dengan iradah syariyyah (kehendak Allah).
Saya pernah mendengar ialah perkataan “Kadhi” iaitu bermakna penjawat awam yang bertanggung jawab dengan hal ehwal agama Islam, berbanding dengan ejaan “Kadi” yang memberi makna pengutip bola golf. Kedua-dua perkataan ini tidak menunjukkan perbezaan jika dieja dengan ejaan rumi baru, tetapi ia amat jauh perbezaan jika ia dieja dalam tulisan jawi atau sebutan Arab.
Saya teringat kepada peranan akhbar media dan pihak yangb bertanggungjawab mengenai ejaan, seperti Dewan Bahasa dan Pustaka (DBP).Mengapa mereka tidak boleh mencari kata sepakat dalam hal ini? Kemana perginnya peranan mereka dalam hal ini, hal bahasa dan persuratan kalau ingin mendaulatkan bahasa Melayu dan ejaan rumi. Kenapa perkara kecil tetapi member kesan besar ini tidak boleh diatasi?
Ketika saya bekerja dengan sebuah syarikat penerbitan akhbar sebagai wartawan, pernah membangkitkan isu yang sama dan menulis artikel dengan menggunakan ejaan lama, termasuk perkataan “Kadi” tadi dengan ejaan lama (kadhi), tetapi ditegur pihak atasan kononnya pihak akhbar menggunapakai ejaan baru yang diiktiraf oleh DBP. Sebagai kakitangan di peringkat bawah (wartawan) saya tidak boleh igui lebih-lebih nanti digelar “lawan taukeh”. Mahu tidak mahu terpaksa ikut, walaupun ternyata mereka yang salah dan kita yang benar.
Berbicara soal isu itu, saya sekali lagi teringat kepada prinsip dan pegangan falsafah hidup saya iaitu perjuangan saya di atas kebenaran iaitu berpegang kepada ayat yang berbunyi “Qulilhaq walauqana murra” yang bermaksud: “Berkata benarlah (kamu) walaupun ia pahit”.
Saya terfikir, sejauh mana kita boleh menegakkan kebenaran dan berpegang kepada prinsip kita selagi kita bekerja dengan orang lain. Kita kena tanya siapa kita?
Inilah persoalan yang berbalut dalam fikiran saya, yang menyebabkan kita tidak boleh bersuara jika kita tidak ada kuasa. Cuma melalui luahan ini sajalah yang dapat disampaikan. Wallahu A’lam.